Οι Έλληνες που έζησαν τον εφιάλτη της Χρυσής Αυγής

'Ερευνα από την εφημερίδα Έθνος

Για τη Χρυσή Αυγή, ο χαρακτηρισμός «συμμορία» δεν είναι μια μεταφορά ή μια κακοήθης υπερβολή αλλά κυριολεξία. Η δράση της είναι γνωστή εδώ και πολλά χρόνια, 

ενώ στο παρελθόν μέλη της έχουν καταδικαστεί για δολοφονικές επιθέσεις, εκβιασμούς, ξυλοδαρμούς, «προστασία» και βαριές σωματικές βλάβες. Κυνηγούν, χτυπούν, μαχαιρώνουν και σπέρνουν τον τρόμο στο πέρασμά τους.

Πολύ πριν φτάσουμε στα πρόσφατα πογκρόμ κατά των μεταναστών από τα σύγχρονα «τάγματα εφόδου», θύματά της υπήρξαν και πολλοί Ελληνες πολίτες οι οποίοι μπήκαν στο στόχαστρο της νεοναζιστικής οργάνωσης, με αποτέλεσμα τον άγριο ξυλοδαρμό τους, τις ύβρεις και τις απειλές που δέχθηκαν κατά της ζωής τους.

Κάποιοι από τους πρωταγωνιστές αυτών των επεισοδίων περιγράφουν στο «Εθνος της Κυριακής» τις εφιαλτικές στιγμές που έζησαν στα χέρια των... λεβεντόπαιδων, καταδεικνύοντας με τον πλέον σαφή τρόπο ότι η Χρυσή Αυγή είναι μια απειλή για τη Δημοκρατία και την ομαλότητα.

ΠΑΡΗΣ ΧΡΥΣΟΣ

Στάθηκα τυχερός που οι δύο μαχαιριές ήταν επιπόλαιες

Ηταν παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβριο του 2002, όταν μια παρέα Ελλήνων και μεταναστών περπατούσε προς την Ομόνοια, έπειτα από εκδήλωση για τη διεθνή αντιπολεμική διαδήλωση της Φλωρεντίας, στο πλαίσιο του τριήμερου εορτασμού της εξέγερσης του '73.

Στη διασταύρωση Σολωμού και 3ης Σεπτεμβρίου, η ακροδεξιά οργάνωση είχε στήσει καρτέρι με σκοπό την τρομοκράτηση των περαστικών μεταναστών και νέων. Οι μελαψοί σύντροφοι της παρέας και το παλαιστινιακό μαντίλι που φορούσε ο φοιτητής Πάρης Χρυσός ήταν αρκετά για την εξαπόλυση μιας βίαιης επίθεσης εναντίον τους.

Οι δύο μαχαιριές στο πόδι του Πάρη και ο ξυλοδαρμός της εκπαιδευτικού Χρυσάνθης Τσιμπίδου ήταν ο απολογισμός εκείνης της βραδιάς.

1. Γιώργος Πίττας Ο δημοσιογράφος δέχθηκε επίθεση από μέλη της ακροδεξιάς οργάνωσης κατά τη διάρκεια αντιρατσιστικής καμπάνιας.


2. ΠΑΡΗΣ ΧΡΥΣΟΣ Οταν ήταν φοιτητής είχε δεχθεί μαζί με την παρέα του επίθεση από την ακροδεξιά οργάνωση, η οποία είχε στήσει καρτέρι στο κέντρο της Αθήνας με σκοπό την τρομοκράτηση των μεταναστών και νέων, έπειτα από εκδήλωση για τη διεθνή αντιπολεμική διαδήλωση της Φλωρεντίας, στο πλαίσιο του εορτασμού της εξέγερσης του ‘73.


3. Αλέξανδρος Πνευματικός Ο δήμαρχος Κορίνθου δέχεται συνεχώς απειλές από τον βουλευτή της ΧΑ Στάθη Μπούκουρα. Μάλιστα, ένα βίντεο δείχνει τον βουλευτή να κάνει μία κίνηση με το χέρι του, απευθυνόμενος στον Αλ. Πνευματικό, προειδοποιώντας ότι θα τον... σφάξει.


4. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΣΟΥΡΗΣ Τον Ιούνιο του 1998, ο τότε φοιτητής και στέλεχος της Αριστεράς δέχθηκε δολοφονική επίθεση με ρόπαλα έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων από μια ομάδα ανδρών της Χρυσής Αυγής.

Οπως αναφέρει στο «Εθνος της Κυριακής» ο Πάρης Χρυσός, ο οποίος σήμερα είναι καθηγητής Διοίκησης σε Εμπορική Σχολή στο Παρίσι , «στάθηκα τυχερός -τότε- που οι δύο μαχαιριές ήταν επιπόλαιες. Από κει και πέρα, πείσμωσα περισσότερο και είπα ότι δεν θα το αφήσω έτσι. Ξέρουμε ότι οι φασίστες επιτίθενται με κίνητρο να τρομοκρατήσουν όσους μισούν κι ότι τους είναι αδιάφορο αν τα θύματα θα επιζήσουν ή όχι. Ο φόβος είναι αυτός που τους τρέφει».

Οταν τον ρωτάμε για το πώς νιώθει σήμερα με την άνοδο των ποσοστών της Χρυσής Αυγής και αν ήταν κάτι αναμενόμενο για τον ίδιο, ο Πάρης απαντά με αφοπλιστική ειλικρίνεια... «Ομολογώ ότι με εκπλήσσει αυτή η εξέλιξη. Υπάρχει μίσος στον κόσμο, οι φασίστες το εκμεταλλεύονται.

Μανώλης Πρατικάκης, συγγραφέας, διδάκτωρ Παν. Αθηνών

Υπό κατάρρευση

Την ίδια στιγμή, αποτελούν έκφραση και αποκούμπι ενός συστήματος υπό κατάρρευση. Ο ιδιαίτερος ρόλος των φασιστών είναι να διαλύσουν ό,τι έχει μείνει από το μνημόνιο: την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά, αξίες που προτρέπουν σήμερα τον κόσμο να αντισταθεί για την ίδια του την υπόσταση. Αν στήριζαν το μνημόνιο ανοιχτά, θα είχαν τη μοίρα του Καρατζαφέρη.

Από την άλλη, ο αυταρχισμός είναι μια επιλογή της τρόικας (εσωτερικού και εξωτερικού) για να περάσουν τα μέτρα. Οι χρυσαυγίτες επεκτείνουν τη βία που βλέπουμε εναντίον των διαδηλωτών».

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΣΟΥΡΗΣ

Ημουν αιμόφυρτος και αυτοί με χτυπούσαν

Γιώργος Μανιώτης, συγγραφέας

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των «εγκλημάτων» της νεοναζιστικής οργάνωσης είναι η περίπτωση του Δημήτρη Κουσουρή. Τον Ιούνιο του 1998, ο τότε φοιτητής και στέλεχος της Αριστεράς και δύο φίλοι που τον συνόδευαν δέχθηκαν δολοφονική επίθεση με ρόπαλα έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων από μια ομάδα ανδρών της Χρυσής Αυγής, με επικεφαλής τον τότε υπαρχηγό της οργάνωσης Αντώνη Ανδρουτσόπουλο, γνωστό ως «Περίανδρο». Τα «φώτα της δημοσιότητας» έπεσαν στον Δ. Κουσουρή γιατί ήταν αυτός που δέχθηκε πολλαπλά χτυπήματα στο κεφάλι και έμεινε για τρεις μέρες σε κώμα.

Ο Ανδρουτσόπουλος παρέμενε ασύλληπτος από τον Ιούνιο του 1998 που πραγματοποιήθηκε η επίθεση έως και το 2005, όταν παραδόθηκε μόνος του. Η Αστυνομία δεν κατάφερε ποτέ να τον εντοπίσει, παρά το γεγονός ότι είχε συσταθεί μέχρι και ειδική ομάδα από περίπου έξι άτομα για τη σύλληψή του. Για μεγάλο χρονικό διάστημα κρυβόταν αρχικά στο Αγιον Ορος και αργότερα σε κάποιο μοναστήρι έξω από τον Ωρωπό. Στις 25 Σεπτεμβρίου του 2006 ο «Περίανδρος» καταδικάστηκε ομόφωνα για τις τρεις απόπειρες ανθρωποκτονίας σε 21 χρόνια φυλάκισης χωρίς αναστολή, ενώ τρία χρόνια μετά, αφού η υπόθεση πήγε στο Εφετείο και άλλαξε το κατηγορητήριο σε μία μόνο απόπειρα ανθρωποκτονίας, η ποινή του μειώθηκε στα 12 χρόνια. Ο «Περίανδρος» ουδέποτε παραδέχθηκε την ενοχή του. Αρνήθηκε να υποδείξει τους πραγματικούς δράστες της επίθεσης, υπηρετώντας πιστά τον προσωπικό του κώδικα τιμής.

Κάτια Γερου, ηθοποιός

«Βρισκόμουν αιμόφυρτος στο έδαφος και αυτοί συνέχιζαν να με χτυπούν με μανία στο κεφάλι. Απομακρύνθηκαν όταν πίστεψαν ότι με είχαν αποτελειώσει», είχε δηλώσει ο Δημήτρης Κουσουρής. «Βλέπουμε μια οργάνωση η οποία λειτουργεί σαν επιδοτούμενη συμμορία ''γυμνασμένων'' για να δρούν σαν μπράβοι, απεργοσπάστες, αγανακτισμένοι πολίτες και να μετατρέπεται σε μια πολιτική οργάνωση, σε ένα μαζικό κόμμα που χρησιμοποείται σαν πολιορκητικός κλοιός σε μια επίθεση άνευ προηγουμένου που δέχονται οι εργαζόμενοι».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΙΤΤΑΣ

Η στοχοποίηση «ανοίγει» την πόρτα στις επιθέσεις

Η υπόθεση του Ιωάννη Ανδράσκελα είναι ενδεικτική της σύνδεσης της αστυνομίας με την ακροδεξιά οργάνωση. Ο Ανδράσκελας, o οποίος λίγο καιρό μετά έγινε ειδικός φρουρός, στις 30/6/2000 στη διάρκεια αντιρατσιστικής καμπάνιας στην Πλ. Κυψέλης παρενέβη κατά των συμμετεχόντων ζητώντας «να μην ξαναπατήσουν στην πλατεία», γκρεμίζοντας τα τραπεζάκια και καταστρέφοντας ενημερωτικό υλικό.

Αρης Μαραγκόπουλος, συγγραφέας

Στη συνέχεια επανήλθε μαζί με 10 άτομα και χωρίς προειδοποίηση επιτέθηκαν, χτυπώντας τρία άτομα, μέλη του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Σε αυτή την επίθεση τραυματίστηκε ο Γιώργος Πίττας, σήμερα δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Εργατική Αλληλεγγύη». Δύο βδομάδες πριν είχε προηγηθεί επίθεση στο Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, στην οδό Αναξαγόρα, στην οποία για μία ακόμη φορά μάρτυρες αναγνώρισαν τον Ανδράσκελα. Επίσης, την ίδια μέρα είχε φωτογραφηθεί, λίγο μετά την επίθεση, ο ίδιος μαζί με άλλα τέσσερα άτομα στην Πλατεία Ομονοίας. Ο δημοσιογράφος πρόλαβε να φωτογραφήσει τους δράστες της επίθεσης κι έτσι έγιναν γνωστά τα ονόματα των Ι. Ανδράσκελα και Παν. Ρουμελιώτη, γνωστού ως «Πόρκυ».

Τον Φεβρουάριο του 2008 το Εφετείο καταδίκασε τον Ανδράσκελα σε έναν χρόνο φυλάκιση με αναστολή. «Η άνοδος των νεοναζί της Χρυσής Αυγής δεν είναι ''αυτόματη'' λόγω κρίσης. Ούτε βέβαια εξαιτίας των μαχητικών αγώνων και της αντιρατσιστικής στάσης της Αριστεράς», αναφέρει ο δημοσιογράφος. «Οπως ο Χίτλερ στοχοποιούσε τους Εβραίους για την κρίση στη Γερμανία και τους οδήγησε στα κρεματόρια, έτσι τώρα οι κυβερνήσεις στοχοποιούν τους μετανάστες για την ανεργία, την εγκληματικότητα, τις ελλείψεις στις κοινωνικές υπηρεσίες. «Ανοίγουν» την πόρτα στις ρατσιστικές-φασιστικές επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής», καταλήγει.

Βαγγέλης Ραπτόπουλος, συγγραφέας και δημοσιογράφος

ΑΛΕΞ. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ

Με πέταξε στο χώμα με στρατιωτική λαβή

Προπηλακισμούς, βιαιοπραγίες και απειλές για τη ζωή του δέχεται εδώ και αρκετό καιρό ο δήμαρχος Κορίνθου, Αλέξανδρος Πνευματικός, από τον βουλευτή Κορινθίας της Χρυσής Αυγής Στάθη Μπούκουρα και μέλη της ακροδεξιάς οργάνωσης. Τα περιστατικά ανάμεσά τους δεν έχουν τελειωμό...

Μετά τη φράση «όταν σε παίρνω τηλέφωνο θα στέκεσαι προσοχή» ο βουλευτής ξαναχτύπησε πριν από λίγο καιρό, λέγοντας στον δήμαρχο «πάμε πιο πέρα να πλακωθούμε».

Μεσσηνίας Χρυσόστομος

Οπως μας αποκάλυψε ο κ. Πνευματικός, «το περιστατικό συνέβη στις εκδηλώσεις για τη μάχη των Δερβενακίων, στη σκιά του ανδριάντα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Η πρώτη παρέμβαση στην εκδήλωση έγινε κατά τη διάρκεια κατάθεσης στεφάνου από τον Νίκο Ταγαρά, βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, τον οποίο ''γιούχαραν'', ενώ ακούστηκαν εκφράσεις του τύπου, ''σκουλήκι θα σε λιώσω''», αναφέρει ο δήμαρχος.

Φοβισμένο ανθρωπάκι

Ο κ. Πνευματικός, μετά τα όσα διαδραματίστηκαν, προέβη σε σκληρές δηλώσεις εναντίον του βουλευτή της Χρυσής Αυγής, χαρακτηρίζοντάς τον ως ένα «φοβισμένο ανθρωπάκι που κυκλοφορεί με μπράβους, ανθρωπάκι που δεν τιμά το αξίωμα του βουλευτή», ενώ τον ανακήρυξε ανεπιθύμητο πρόσωπο για τον Δήμο Κορινθίων.

«Υπάρχει βίντεο που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο και δείχνει τον βουλευτή Στάθη Μπούκουρα να κάνει μία κίνηση με το χέρι του ότι θα με σφάξει. Τι άλλο να πω... Το καλοκαίρι που βρισκόμουν σε μια φωτιά στον νομό, ξαφνικά είδα τον συγκεκριμένο βουλευτή να συνοδεύεται από μέλη της Χρυσής Αυγής. Με πλησίασε και με μια στρατιωτική λαβή με έριξε στο χώμα. Για το θέμα έχω κινηθεί νομικά.

Στον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου κι όταν τελειώσει η παρέλαση στον δήμο, η Χρυσή Αυγή μάς ενημέρωσε ότι θα εγκαινιάσει τα νέα της γραφεία. Δεν έχει ξαναγίνει αυτό ποτέ και από κανένα άλλο κόμμα. Ειδικά μια τέτοια μέρα. Ελπίζω να μη γίνω μάντης κακών ειδήσεων και να μην ξεφύγει η κατάσταση.

Η πολιτική ηγεσία, χωρίς προσχήματα, οφείλει το αβγό του φιδιού, που εκκολάπτεται και δρα ανεξέλεγκτα, να το διαλύσει.

Η σύγχρονη ελληνική ιστορία μάς διδάσκει ότι πολύ γρήγορα μια κοινωνία μπορεί να διολισθήσει σε αυταρχισμό, αλλά θέλει πολύ χρόνο, πολλή προσπάθεια, πολύ αίμα για να αποκατασταθεί η Δημοκρατία, η ειρήνη, η κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη», καταλήγει ο κ. Πνευματικός.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΠΡΑΤΙΚΑΚΗΣ, Συγγραφέας, διδάκτωρ Παν. Αθηνών

Οι θεσμοί ευάλωτοι και τα τρωκτικά καραδοκούν

Ετυμολογία: Το σύνολο των ανθρώπων που έχουν πολιτικά δικαιώματα ονομάζεται Δήμος. Και Κράτος σημαίνει δύναμη, εξουσία, κυριαρχία. Επινοήθηκε ως όρος μέσα στον 5ο αιώνα π.Χ. Σε αντιδιαστολή με τη Μοναρχία της Αριστοκρατίας και την Ολιγαρχία. (Ας σημειωθεί ότι ο Αισχύλος στον «Προμηθέα Δεσμώτη» προσωποποιεί το κράτος με ένα βάναυσο, αδυσώπητο γίγαντα, με παροιμιώδη αναλγησία).

Η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από το λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Προϋποθέτει την ευρύτερη δυνατή συναίνεση, αλλά προβλέπονται μηχανισμοί που υπερασπίζουν τα συμφέροντα της μειοψηφίας.

Ο Βίας (εκ των επτά σοφών) έλεγε: «Κρατίστην είναι Δημοκρατία αν εν ή πάντες ως τύραννον φοβούνται, τον νόμον». Και ένας Αμερικανός αρθρογράφος: «Δημοκρατία είναι η παθολογική πίστη στη συλλογική σοφία της ατομικής άγνοιας». Αλλά φευ, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν εφαρμόστηκε ποτέ σωστά.

Γιατί η Δημοκρατία είναι ευάλωτη και τα τρωκτικά καραδοκούν. Αθέμιτα οργανωμένα συμφέροντα, επίορκοι κρατικοί λειτουργοί, πολιτικές πιέσεις, εκβιασμοί, καταργούν την αξιοκρατία, την ισονομία, τα ίσα δικαιώματα διαφθείροντας ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό, από τον τελευταίο υπάλληλο, ως τον ανώτατο αξιωματούχο.

Το τέρας που ακυρώνει το νόημα της Δημοκρατίας είναι το άπληστο, υπερτροφικό Εγώ κρατικών λειτουργών και πολιτών, σε μια γιγαντιαία συναλλαγή, αλλοίωση, πλαστογράφηση κάθε δημοκρατικού θεσμού. Η απληστία του ανθρώπινου Εγώ έχει τις ρίζες της στα συμπλέγματα μειονεξίας και κατωτερότητας, ανασφάλειας και φθόνου του ανώτερου μπροστά στη δική τους μετριότητα.

Η ημιμάθεια, η απουσία κουλτούρας, οι αδικίες του ίδιου του κράτους, πάνω τους διακινούν εκδικητικές τάσεις, ανομία, σφετερισμούς και κάθε είδους παθογένεια για να καταστεί στο τέλος το Δημοκρατικό πολίτευμα μια παρωδία. Καθώς καταντά να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ολίγων. Παρ' όλα αυτά δεν έχει εφευρεθεί καλλίτερο πολίτευμα γιατί ενυπάρχει σ' αυτό η δυνατότητα του αναστοχασμού για βελτίωση των παρενεργειών.

ΚΑΤΙΑ ΓΕΡΟΥ, Ηθοποιός

Η φτώχεια και η ανέχεια γεννούν και φρικτά πράγματα

Το τι είναι το τέρας εύκολα μπορούμε να το πούμε: o φασισμός, ο ναζισμός, η δικτατορία. Η πείνα, ο πόλεμος, η φρικτή ανισότητα. Ας σκεφτούμε καλύτερα το τι είναι η Δημοκρατία και γιατί αυτό το ύψιστο επίτευγμα του ανθρώπου δεν μπορεί να μας προστατέψει από τα τέρατα. ?Ουκ έστιν άρρεν και θήλυ. Ούτε δούλος και ελεύθερος?, λέει το Ευαγγέλιο και δεν χρειάζεται να είσαι θρήσκος για να το προσυπογράψεις. Το ίδιο είπαν με παρόμοια λόγια ο Γκάντι, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Ρήγας Φερραίος και τόσοι άλλοι.

Δημοκρατία είναι το προφανές: είμαστε όλοι ίσοι, έχουμε πρόσβαση σε υγεία, παιδεία, ασφάλιση, πολιτισμό, εργασία, ασφάλεια. Συμμετέχουμε στα κοινά και μας νοιάζει τι θα συμβεί στις μελλοντικές γενιές.Δεν πιστεύω ότι πρέπει να είσαι τρομερός ουμανιστής για να σε νοιάζει το μέλλον μετά από σένα. Κανονικός άνθρωπος πρέπει να είσαι. Τώρα τι υπάρχει από όλα τα παραπάνω; Απολύτως τίποτα. Ο,τι υπήρξε και κερδήθηκε κατεδαφίζεται. Οχι μόνο τα δικαιώματα. Δεν υπάρχει πια η αλφαβήτα της κοινής λογικής. Ενα δημοκρατικό κράτος (και ο λαός του) δεν θα έπρεπε να ξέρει πόσο δανείζεται, με ποιους όρους και πώς θα ξεπληρώσει τα χρέη τους;

Αλλιώς συμπεριφέρεται σαν γελοίο fashion victim, σαν τρελαμένος. Και αυτό είναι τρομακτικό. Καλα ο ιδιώτης, ο απλός πολίτης, αλλα κοτζάμ κράτος;

Κάτι άλλο που πρέπει να προσέξουμε είναι να μην περάσουμε στη «λούμπα» ότι τάχα μου η φτώχεια και η ανέχεια γεννούν μόνο αλληλεγγύη. Γεννούν και άλλα πράγματα, φρικτά. Ας ξαναδιάβασουμε το βιβλίο του Πρίμο Λέβι "Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος". Εκεί ο Λέβι, επιζών του Αουσβιτς, σπανίως μιλά για αλληλεγγύη. Κυρίως μιλάει για επιβίωση. Και η επιβίωση είναι άγρια συνθήκη. Μπορεί να είναι "ο θάνατός σου η ζωή μου". Ας επιστρέψουμε τώρα στο τέρας. Ενας απελπισμένος, μη πνευματικά εξοπλισμένος άνθρωπος -που δεν ξέρει ο δόλιος την ιστορία, τους ποιητές, τον πολιτισμό του εύκολα μπορεί να πάει προς το τέρας λέγοντας μέσα του: "Ετσι μου είστε; Τώρα θα δείτε"»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΙΩΤΗΣ, Συγγραφέας

O αυτοδημιούργητος πολιτικός και η ασθένεια της ειδίκευσης

Δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία ότι το δημοκρατικό πολίτευμα είναι αυτό που ταιριάζει περισσότερο στην ανθρώπινη ύπαρξη. Τι παθαίνει όμως η Δημοκρατία όταν προσπαθεί να λειτουργήσει μέσα στα πλαίσια και την πολυπλοκότητα ενός σύγχρονου υπερκράτους; Ασθενεί βαρέως! Πέφτει στα νύχια και στην πρωινή διάθεση του καθ' όλα νομίμως εκλεγμένου ειδήμονα και επαΐοντα, ο οποίος μια ολόκληρη ζωή έχει σπουδάσει και φροντίσει να μάθει πώς να λειτουργεί και να διευθύνει αυτό το υπερμέγεθες και πολυσύνθετο τέρας που υποτίθεται ότι βοηθάει τη ζωή των πολλών.

Ο απλός ψηφοφόρος είναι αδύνατον να ελέγξει και να κατανοήσει τη στιγμή που λαμβάνονται ?εν κρυπτώ συνήθως- οι εκάστοτε αποφάσεις αν είναι υπέρ ή κατά του. Κατανοεί τα πάντα μετά τα αποτελέσματα των αποφάσεων, δηλαδή, όταν πλέον είναι πολύ πολύ αργά μένει άναυδος και υπομένει τα δεινά και αποφασίζει στις επόμενες εκλογές να ψηφίσει κάποιον άλλον που διαφημίζεται σαν πιο καλός.

Μα θα μου πείτε τα αποτελέσματα των αποφάσεων είναι πάντοτε τα χειρότερα για την τύχη και το μέλλον του; Η εμπειρία και η πραγματικότητα αυτό αποδεικνύει. Γιατί ο αυτοδημιούργητος πολιτικός που ενίοτε κρατά τα ηνία της εξουσίας στην ισόβια προσπάθειά του να γίνει ειδήμων, επαΐων και να εκλεγεί, έχει πελεκηθεί και παραμορφωθεί απ' τις χειρότερες καταστάσεις που μπορούν να τύχουν ποτέ σε άνθρωπο. Πώς λοιπόν εμείς οι αφελείς κι αθώοι ελπίζουμε ότι αυτό το άτομο, που στην ψυχή του έχει πλέον ένα μαύρο σπασμένο γυαλί, θα ενεργήσει με αγάπη, σοφία και αγιότητα; Τέτοια θαύματα πλέον δεν γίνονται.

Εκτός των εγχώριων αυτών τεράτων, υπάρχουν και ανάπηρα έθνη που κάθε τριάντα χρόνια για να υπάρξουν και να δικαιωθούν έχουν την πετριά να θέλουν να κυριαρχήσουν στα γύρω έθνη και να παίξουν τον ρόλο του Θεού, ελέγχοντας τις τύχες, το μέλλον τους και τη μοίρα τους γενικά. Πρώτα κήρυτταν πολέμους με τανκς, οπλοπολυβόλα και αεροπλάνα και μας παρουσιάζονταν ως κατακτητές. Επειδή όμως κατάλαβαν ότι οι πόλεμοι αυτοί είναι απολύτως δαπανηροί, ανακάλυψαν τους οικονομικούς πολέμους. Που είναι πόλεμοι με fax, e-mail και τηλεδιασκέψεις. Μια ωραία πρωία, λοιπόν, όλους αυτούς που στέκουν στα πόδια τους και έχουν κατά τη γνώμη τους περισσέψει, τους πιάνουν στον ύπνο και τους πετσοκόβουν με βαριές φορολογίες, μειώσεις μισθών και απολύσεις.

Ολα αυτά επιπλέον τα κάνουν με δήθεν δημοκρατικές διαδικασίες, αναγκάζοντας τις εύκολες και πρόθυμες τοπικές κυβερνήσεις να ακολουθήσουν τις θανατηφόρες υποδείξεις των εντεταλμένων υπαλλήλων τους. Περισσέψανε πολλοί από την απέραντη ειρήνη και, για να έρθει το πράγμα πάλι στα ίσια του με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πρέπει να αφανιστούν. Και εμείς οι απλοί ψηφοφόροι το ρίχνουμε στα πατριωτικά. Κι ελπίζουμε ότι η αγάπη προς την πατρίδα και τους ανθρώπους της θα εμβολιάσει με ενέσεις αγιότητας τους πολυπράγμονες εκλεγμένους πολιτικούς ώστε να σηκώσουν ανάστημα μπροστά σ' αυτήν τη γενοκτονία.

ΑΡΗΣ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ, Συγγραφέας

Ο «μέσος άνθρωπος» και η τυφλότητά του

Υπάρχει αυτή η τεράστια τάξη ανθρώπων που συνήθως ονομάζεται «ο μέσος άνθρωπος». Πρόκειται για χαώδη, αχαρτογράφητη τάξη που στους κόλπους της συναντά κανείς τα πάντα: όλες τις ηλικίες, όλα τα είδη ανθρώπων, όλα τα επαγγέλματα. Ανθρώπους με τυπική μόρφωση, που όμως την απέκτησαν με πλάγια μέσα· με δουλειές, που όμως τις απέκτησαν με πλάγια μέσα· με άνετα σπίτια, που όμως τα απέκτησαν με πλάγια μέσα· ανθρώπους που ανέκαθεν έχουν γνώμη για τα πάντα και την εκφράζουν με αυτοπεποίθηση που αγγίζει τα όρια της τυφλότητας.

Αυτή η χαώδης ελληνική τάξη αγαπούσε έως τώρα τη δημοκρατία για έναν απλό λόγο.

Επειδή της επέτρεπε να ζει όπως θέλει: με μικρές κομπίνες, με μικρές απάτες, με μικρές λαθροχειρίες, με μαύρο χρήμα, χωρίς αποδείξεις, με μετανάστες για τις βρώμικες δουλειές, με εξυπηρετικό συνδικαλισμό κ.λπ., κ.λπ.

Η τάξη του «μέσου ανθρώπου» αγαπούσε πολύ τη δημοκρατία επειδή η ελαστική δημοκρατία στην Ελλάδα τής επέτρεπε να είναι «αφέντης στον τόπο της»: δηλαδή να απολαμβάνει προνόμια σε βάρος των άλλων.

Οποτε κοιταζόταν πασπαλισμένη με την τηλεοπτική γκλαμουριά του ΚΛΙΚ κ.λπ. στον καθρέπτη του πολυτελούς της αυτοκινήτου, στον καθρέπτη της πολυτελούς της μεζονέτας, διέκρινε μονάχα το παχύ της πορτοφόλι με το πλαστικό/δανεικό χρήμα. Τίποτε άλλο. Δεν υπήρχε άλλη ζωή, δεν υπήρχε άλλο πρόβλημα τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Η χαλαρή ελληνική δημοκρατία δούλευε ρολόι γι' αυτήν.

Τώρα που οι καιροί άλλαξαν βίαια και τα «ταξικά» προνόμια το ένα μετά το άλλο γκρεμίζονται, η πολυπληθής αυτή κοινότητα του «μέσου ανθρώπου» κοιτάζεται διστακτικά στον καθρέπτη. Βλέπει ένα γυμνό, αγανακτισμένο, θρασύδειλο τέρας, που επιτίθεται λυσσασμένο κατά των δημοκρατικών θεσμών - επειδή δεν την εξυπηρετούν πια. Ομως, δύσκολα αναγνωρίζει τον εαυτό της. Η τυφλότητά της δεν της επιτρέπει ακόμα να δει ότι αυτός ο Φρανκεστάιν της δημοκρατίας είναι πλασμένος κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν της.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΣ, Συγγραφέας και δημοσιογράφος

Φασισμός και Χρυσή Αυγή προϋπήρξαν μέσα μας

Το τέρας που απειλεί τη δημοκρατία είναι ο φασισμός, αλλά ο τελευταίος τρέφεται από τις αδυναμίες της δημοκρατίας, από τον κακό εαυτό της. Η Χρυσή Αυγή, για να έρθουμε στη σημερινή ντόπια εκδοχή του φασισμού, στηρίζεται στις παθογένειες ενός χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος, που τις οδηγεί σε παροξυσμό η διεθνής οικονομική κρίση.

Το οξύ μεταναστευτικό πρόβλημα, η γραφειοκρατική αγκύλωση του Δημοσίου, η ατιμωρησία των υπεύθυνων για κολοσσιαία οικονομικά σκάνδαλα, η οικονομική καταβαράθρωση της μεσαίας τάξης. Αν δεν υπήρχαν παρόμοια προϊόντα μιας δημοκρατίας της παρακμής, δεν θα έβρισκε το κατάλληλο έδαφος για να δρα και να προσελκύει οπαδούς και ψηφοφόρους καμιά Χρυσή Αυγή. Τα κυριότερα αδύνατα σημεία κάθε δημοκρατίας είναι μάλλον δύο. Η πτώση του επιπέδου της ποιότητας, εξαιτίας της ελευθερίας που απολαμβάνουν οι πάντες, να συμμετέχουν στα πάντα, συνήθως κατ' επίφαση. Και από την άλλη, η σύγχυση και ο σχετικισμός που προκαλούνται από την ισονομία των απόψεων και την ασυδοσία της συκοφαντίας και κυρίως από την προπαγάνδα των ΜΜΕ.

Με άλλα λόγια, πριν ακόμα εμφανιστούν μπροστά μας, ο φασισμός και η Χρυσή Αυγή προϋπήρξαν μέσα μας. Ηταν η ανεκτική μας στάση απέναντι σε κάθε εκτροπή όλα αυτά τα χρόνια, και απέναντι σε κάθε κατάλυση της δημοκρατίας και σε κάθε παράβαση της δικαιοσύνης. Η ανοχή μας απέναντι στις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος, και εν τέλει η συνενοχή μας.

Ο πόλεμος εναντίον του φασισμού αρχίζει πρώτα μέσα και γύρω μας. Και συχνά, ο στείρος πόλεμος εναντίον της κάθε Χρυσής Αυγής κρύβει άλλα κεφάλια της ίδιας πάντα Λερναίας Υδρας.

Μεσσηνίας Χρυσόστομος

Ο Σταυρός και η βία δεν συνδυάζονται

Πύρινη ρομφαία ύψωσε εναντίον των χρυσαυγιτών και των παραεκκλησιαστικών συμμάχων τους ο μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος σε συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε χθες στο «Εθνος». Ο αρχιερέας στιγματίζει τον κοινωνικό Ρατσισμό και τον παραθρησκευτικό ιδεαλισμό και έθεσε καίρια ερωτήματα. Πώς ειναι δυνατόν ο σταυρός να συνδυάζεται με τη βία και απο πότε οι δωδεκαθεϊστές έγιναν υπερασπιστές του Θεού. Τα γεγονότα στο «Χυτήριο» είναι ως φαίνεται η κορυφή του παγόβουνου.

«Πιστεύω ότι η συγκεκριμένη αντίδραση στην υπόθεση «Χυτήριον» ήταν η μεγάλη ευκαιρία για να εκδηλωθεί η ακραία αυτή πολιτικο-θρησκευτική διαπλοκή, η οποία φαίνεται ότι κυοφορείτο στα σπλάγχνα της ελληνικής κοινωνίας από καιρό. Βρήκαν λοιπόν την «μεγάλη ευκαιρία» για να φανερώσουν το διπλό προσωπείο τους, το πολυεπίπεδο δηλαδή φαινόμενο του «συνδρόμου της Βαϊμάρης». Χωρίς αμφιβολία το σύνδρομο αυτό δεν αποτελεί μία υγιή έκφραση μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία και πρέπει να μας απασχολήσει και να μας προβληματίσει όλους, γιατί η προβολή μιας φοβικής πραγματικότητας με τον μανδύα της θρησκευτικής υποκρισίας και του μιμητισμού της αντίδρασης, μπορεί να αποβεί εις βάρος της κοινωνικής συνοχής. Το σύνδρομο αυτό θα προκαλέσει και άλλα σημαντικότερα προβλήματα τόσο στην ελληνική κοινωνία όσο και στην εκκλησία, όταν μάλιστα πολλοί από τους εκφραστές τους κινούνται από μία απίστευτη τυφλότητα ψυχοπαθολογικής απώλειας και επαφής με την πραγματικότητα και συγχρόνως αλλοιώνουν το γεγονός της πίστης με μία θρησκοληπτική ιδεολογία, ενώ επιλέγουν τη βία για να επιβάλλουν την «εκκλησιαστικότητά τους» ανέφερε ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας ενω παράλληλα υπογράμμισε ότι δεν επικροτεί την διακωμώδευση η απομυθοποίηση του προσώπου του Χριστού.

Εν μέσω κοινωνικών αλλαγών , φαινομένων ρατσισμού ο ιεράρχης σημείωσε την ανάγκη συνεργασίας των κοινωνικών φορέων, την διατήρηση της συνοχής με στόχο την ευημερία.

«Για την Εκκλησία μόνο μέσα από μία τέτοια διαδικασία είναι δυνατόν οι οποιεσδήποτε κρίσεις και τα διάφορα προβλήματα νάα επιλύονται. Οταν ο λόγος Της είναι εποικοδομητικός και θετικός τότε και η φωνή της γίνεται κραυγή και η σιωπή της δύναμη και προτροπή για αφύπνιση και εγρήγορση.

Οι μεμονωμένες φωνές δεν αποτελούν και την αποκλειστική έκφραση της συλλογικής ευθύνης της Εκκλησίας μας» είπε χαρακτηριστικά.

«Σε μία τέτοιου είδους κοινωνική αναταραχή η αντίδραση έναντι εχθρών φαντασιακά κατασκευασμένων που απειλούν αδιάκριτα και ανυπόστατα τους πάντες (κοινωνία, εκκλησία, πίστη, πατρίδα κ.ά.) είναι ένα έργο που έχει πολλές φορές ανέβει στη σκηνή, και το οποίο ενέχει πολλούς κινδύνους, γι' αυτό απαιτείται σύνεση, εγρήγορση και όχι εφησυχασμό. Φαίνεται ότι στα σπλάγχνα της ελληνικής κοινωνίας και της Εκκλησίας εκτρέφουμε ένα «θηρίο» που αργότερα, εάν δράσει ανεξέλεγκτα, «οι εν τη Ιουδαία φευγέτωσαν εις τα όρη».

MΑΡΙΝΑ ΖΙΩΖΙΟΥ

marina@pegasus.gr

Πηγή: Εθνος της Κυριακής