// απόσπασμα από το βιβλίο του Ρένου Αποστολίδη – Πυραμίδα 67 //
(..) Η χώρα τούτη ολάκερη, μια ολόκληρη τριετία, τραγούδησε ένα τραγούδι, το ίδιο και πάλι το ίδιο, μ’ επιμονή, με άφατο πόνο, με σπαραγμό και δάκρυα σ’ όλα τα μάτια: Κάποιο απλό, λαϊκό, σερέτικο.
Στα σκοτεινά μπουντρούμια των απομονωτηρίων, τα δάκρυα έσταζαν▪ στους καταυλισμούς των λόχων, τα δάκρυα έσταζαν▪ στα υψώματα πάνω, τα δάκρυα έσταζαν▪ στους θαλάμους των νοσοκομείων, τα δάκρυα έσταζαν. Στρατιώτες κλαίγαν, κλαίγαν αντάρτες, εξόριστοι, άμαχοι, άνθρωποι των πόλεων! (..) όλοι έκλαιγαν!.. Κι όταν στις ταβέρνες σηκωνόταν άξαφνα κάποιος να το χορέψει, δέος τους κατείχε όλους – εξομολόγηση ομαδική!
Το απαγόρεψαν, το κυνήγησαν – διάταξαν πια να μην παίζεται, να μην ακούγεται πια, στόμα που φοράει χακί να μην το τραγουδήσει, στόμα κανένα να μην το ξαναπεί! Μα εκείνο ανίκητο. Σ’ όλα τα στόματα είχε κολλήσει, σ’ όλα τα αφτιά είχε βιδωθεί, μ’ όλους τους ήχους είχε δεθεί – μ’ όλους τους χτύπους, μ’ όλες τις καρδιές! (..) μια ολάκερη χώρα, με δαύτο τα λεγε όλα: την κούρασή της, την οδύνη, την απόγνωσή της! (..) Δεν υποστήριζε ιδέες, δεν αμφισβητούσε πίστεις, δεν έκανε θεωρία. Μόνο έλεγε πως μ’ όλα αυτά που κάνετε, που κάνετε όλοι σας, τόσο άσπλαχνα όλοι σας…
Στα όσα πράξατε, ο λαός αυτός, σοφότερός σας, πολύ ανθρωπινότερός σας, δε σας αντέτασσε τα όπλα, που όλοι του βάζατε στα χέρια, παρά ένα τραγούδι, έναν πόνο – τον πιο βαθύ του ανθρώπου! Δεν σας έλεγε να πάτε να πεθάνετε – καθώς τον στέλνατε εσείς. Σας θύμιζε μόνο τη μάνα σας, τη δικιά σας τη μάνα, που όμοια και για σας θα πονούσε, όσο ένοχοι κι αν είσαστε!.. Πάνω στα υψώματα, απ’ τα μεγάφωνα των Μονάδων, που ήταν στημένα για την προπαγάνδα, κι απ’ τα χωριά τ’ αντάρτικα, που ήταν για τη «διαφώτιση», τρία ολάκερα χρόνια, σαν τελειώναν τα διαταγμένα λόγια τους οι «επίτροποι» και οι «Α2», τραγουδούσαν οι άλλοι το ίδιο τραγούδι:
«κάποια μάνα αναστενάζει,
μέρα – νύχτα ανησυχεί…»
Κάθε νύχτα το ίδιο - πονεμένο, αληθινό, κλαμένο… Χείλια που δε λέγαν ψέματα, που δεν κάναν προπαγάνδα, μήτε διαφώτιση, σαν το εμπιστεύονταν στους αντικρινούς «εχθρούς»!... Και κάθε μέρα το αίμα πάλι εξαιτίας σας…
Στα σκοτεινά μπουντρούμια των απομονωτηρίων, τα δάκρυα έσταζαν▪ στους καταυλισμούς των λόχων, τα δάκρυα έσταζαν▪ στα υψώματα πάνω, τα δάκρυα έσταζαν▪ στους θαλάμους των νοσοκομείων, τα δάκρυα έσταζαν. Στρατιώτες κλαίγαν, κλαίγαν αντάρτες, εξόριστοι, άμαχοι, άνθρωποι των πόλεων! (..) όλοι έκλαιγαν!.. Κι όταν στις ταβέρνες σηκωνόταν άξαφνα κάποιος να το χορέψει, δέος τους κατείχε όλους – εξομολόγηση ομαδική!
Το απαγόρεψαν, το κυνήγησαν – διάταξαν πια να μην παίζεται, να μην ακούγεται πια, στόμα που φοράει χακί να μην το τραγουδήσει, στόμα κανένα να μην το ξαναπεί! Μα εκείνο ανίκητο. Σ’ όλα τα στόματα είχε κολλήσει, σ’ όλα τα αφτιά είχε βιδωθεί, μ’ όλους τους ήχους είχε δεθεί – μ’ όλους τους χτύπους, μ’ όλες τις καρδιές! (..) μια ολάκερη χώρα, με δαύτο τα λεγε όλα: την κούρασή της, την οδύνη, την απόγνωσή της! (..) Δεν υποστήριζε ιδέες, δεν αμφισβητούσε πίστεις, δεν έκανε θεωρία. Μόνο έλεγε πως μ’ όλα αυτά που κάνετε, που κάνετε όλοι σας, τόσο άσπλαχνα όλοι σας…
Στα όσα πράξατε, ο λαός αυτός, σοφότερός σας, πολύ ανθρωπινότερός σας, δε σας αντέτασσε τα όπλα, που όλοι του βάζατε στα χέρια, παρά ένα τραγούδι, έναν πόνο – τον πιο βαθύ του ανθρώπου! Δεν σας έλεγε να πάτε να πεθάνετε – καθώς τον στέλνατε εσείς. Σας θύμιζε μόνο τη μάνα σας, τη δικιά σας τη μάνα, που όμοια και για σας θα πονούσε, όσο ένοχοι κι αν είσαστε!.. Πάνω στα υψώματα, απ’ τα μεγάφωνα των Μονάδων, που ήταν στημένα για την προπαγάνδα, κι απ’ τα χωριά τ’ αντάρτικα, που ήταν για τη «διαφώτιση», τρία ολάκερα χρόνια, σαν τελειώναν τα διαταγμένα λόγια τους οι «επίτροποι» και οι «Α2», τραγουδούσαν οι άλλοι το ίδιο τραγούδι:
«κάποια μάνα αναστενάζει,
μέρα – νύχτα ανησυχεί…»
Κάθε νύχτα το ίδιο - πονεμένο, αληθινό, κλαμένο… Χείλια που δε λέγαν ψέματα, που δεν κάναν προπαγάνδα, μήτε διαφώτιση, σαν το εμπιστεύονταν στους αντικρινούς «εχθρούς»!... Και κάθε μέρα το αίμα πάλι εξαιτίας σας…
// Ρ. Αποστολίδης - Πυραμίδα 67 , εκδ. βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ //
Πηγή: Radiobubble
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου