Η στρατηγική της έντασης συμφέρει το κράτος

του Πρόδρομου Σεϊτανίδη

«Η στρατηγική της έντασης συμφέρει το κράτος» έλεγαν κάτι σύντροφοι Ιταλοί ήδη από τη δεκαετία του '70 και όπως το απέδειξε η Ιστορία δεν είχαν πέσει καθόλου έξω. Και φτάσαμε σήμερα να κατηγορείται ο Σύριζα για τα πάντα: μέχρι και για τα γκαζάκια ή για τις ριπές των Καλάσνικοφ.

 Γιατί τα κατήγγειλε και γιατί δεν τα κατήγγειλε όπως έπρεπε αλλά γιατί τα κατήγγειλε όπως αυτός νόμιζε. Εν ολίγοις δεν έχομε, πλέον, το πατροπαράδοτο λαϊκό «Φωνάζει ο κλέφτης για να σκιαχτεί ο νοικοκύρης» αλλά του υπαγορεύει κι αποπάνω πού θα γονατίσει κι από πού θα φύγει.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη φράση «Οσο η σύγχρονη Αριστερά δεν απαντά στο αίτημα της εποχής για νέα παραγωγή, νέα οικονομία, νέες θέσεις εργασίας και εξαντλείται σε αγώνες άγονους με επικοινωνιακά στικάκια, στυλάκια και τρικάκια, θα χάνει και θα αυτοπεριορίζεται σε μικρότερα γήπεδα από αυτά που κατέκτησε το περασμένο καλοκαίρι.» Την είπε, ας πούμε, ο Τσακαλώτος, σε κάποια συνεδρίαση; Την ξεστόμισε ο Νταβανέλος σε κάποια κριτική; Όχι, την έγραψε ο Αντώνης Καρακούσης στο Βήμα της Κυριακής 13 Ιανουαρίου. 

Στο ίδιο φύλλο, άλλωστε, ο Γιάννης Πρετεντέρης ρίχνει λίγη λασπίτσα σε ένα άρθρο για το Σύριζα παρεμβάλλοντας την παράγραφο «Λίγες ημέρες νωρίτερα, άγνωστοι έβαλαν φωτιά και κατέστρεψαν ολοκληρωτικά το εξοχικό του εκδότη Φ. Μπόμπολα στα Σφακιά, αφού πρώτα πυροβόλησαν τις πόρτες και έγραψαν στον τοίχο “ Γερμανοπροδότη”. Ευτυχώς, ο άνθρωπος βρισκόταν στην Αθήνα.» Ακριβώς από πάνω, αναφερόταν στην κριτική Τρίμη προς τους μεγαλοδημοσιογράφους, χαρακτηρίζοντάς τον εκπρόσωπο της συνδικαλιστικής παράταξης του Σύριζα (Ποιός Πρόεδρος; Ποιάς ΕΣΗΕΑ;) και ακριβώς από κάτω τα μπουρδούκλωνε σχετικά με το δάνειο που πήρε το MEGA. Ναι, ξέρετε, εκείνα τα 8,5 εκατομμύρια που όμως ήσαν 98. Αλλά για το ίδιο το μπαγιόκο, κουβέντα δεν είπε. Και δεν πρόσεξε καν ότι στο καμμένο σπίτι στα Σφακιά, το σύνθημα ήταν «Γερμανοπροδότι»με «ι» και μάλιστα γραμμένο δύο φορές έτσι. Γιατί τότε θα μας κατηγορούσε και για ηθελημένη ανορθογραφία. Πού κολλάνε τα Σφακιά; Πουθενά αλλά δεν έχει σημασία. Κάτι είχε πει επ' αυτού κι ο Γιόζεφ Γκέμπελς , που ήταν και δόκτωρ φιλοσοφίας.

Με την ίδια τακτική του αχταρμά (ή των σκατών στον ανεμιστήρα) θα μπορούσαμε κι εμείς σε μια κριτική των ελληνικών ΜΜΕ να προσθέσουμε μια παράγραφο για το σκάνδαλο παιδεραστίας στο BBCκι όποιος θιχτεί, θίχτηκε. Αλλά, φυσικά, δεν το κάνουμε. Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε τι άραγε ήξερε ο κ. Καρακούσης όταν έγραφε την Κυριακή « Ηδη από τις ανακαταλήψεις φθάσαμε στα γκαζάκια και πιθανώς να ακολουθήσουν κι άλλα, πιο σοβαρά γεγονότα.». Αλλά ούτε κι αυτό το κάνουμε.

Προσπαθούμε να κρατάμε το βλέμμα μας εστιασμένο στα προβλήματα του λαού και του τόπου (Θεέ μου! Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έγραφα αυτή τη φράση) ακριβώς τις στιγμές που οι ιαχές των καλοπληρωμένων Mont Blanc και οι εκρήξεις/εκπυρσοκροτήσεις προσπαθούν να μας κάνουν να κοιτάξουμε αλλού: όχι στη λίστα, όχι στο στικάκι, όχι στους φοροκλέπτες, όχι στα λαθραία κεφάλαια του εξωτερικού, όχι στις σκανδαλώδεις χρηματοδοτήσεις, όχι στα θαλασσοδάνεια προς το Mega –ανταλλάγματα για κάποια Ομερτά που δεν θα αργήσουμε να διαλευκάνουμε.

Προς το παρόν, φαίνεται πως εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να ασκούμε κριτική. Και κάποιοι άλλοι δεν (νιώθουν πως) έχουν υποχρέωση να δίνουν εξηγήσεις.

Άρα; Άρα δίκιο είχε ο Γέρος μας που αναρωτήθηκε για την έκρηξη βίας «μήπως πρόκειται για παρακρατικές οργανώσεις;». Άρα ας πάμε από την αρχή και ας αναρωτηθούμε « Cui Bono? »,«ποιός ωφελείται;». Οι απαντήσεις είναι μπροστά στα μάτια μας. Αρκεί να μην τους αφήσουμε να μας τυφλώνουν.

left.gr