Το «κακό πουλί»…!

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ ΜΗΤΑΦΙΔΗΣ

Καθώς έβλεπα τους Χρυσαλήτες να βρυκολακιάζουν το «εν τούτω νίκα» της χουντικής αντ-«επανάστασης», μου ήρθε στο μυαλό ένα αξέχαστο στιγμιότυπο από την «παραθέρισή» μου στις φυλακές της Αίγινας, μάλλον καλοκαίρι του ’72 μ.Χ.

 Με τη λήξη του επισκεπτηρίου μας φόρτωσαν στην κλούβα μαζί με τον Αντώνη και το Στέργιο, για να μας μεταγάγουν για ιατρικές εξετάσεις στο νοσοκομείο κρατουμένων «Σωτηρία» στην Αθήνα – στο σανατόριό του νοσηλευόταν με φυματίωση ο αξέχαστος Ρούσος Βρανάς.

Μεταξύ των επιβατών του φέριμποτ που μας μετέφερε στον Πειραιά ήταν συγγενείς και μικρά παιδιά πολιτικών κρατουμένων – ορισμένα είχαν γνωρίσει τον πατέρα τους στη φυλακή. Οι αστυνομικοί του Τμήματος Μεταγωγών του Πειραιά που μας συνόδευαν είχαν ανοίξει την πόρτα της κλούβας, καθώς έβραζε από τη ζέστη. Θυμάμαι στο κατάστρωμα του πλοίου διακρινόταν η φιγούρα του Νιόνιου με το χαρακτηριστικό σαν «δεκαεξάρα» καρό σακκάκι του. Ο Αντώνης μάλιστα του φώναξε, αλλά δεν πήραμε απόκριση.

Σε μια στιγμή άνοιξε η ασπρόμαυρη τηλεόραση του φέριμποτ για τις απογευματινές ειδήσεις και εμφανίστηκε το «πουλί»-σήμα κατατεθέν της χούντας. Τα παιδιά των πολιτικών κρατουμένων, σα να τα τσίμπησε μύγα τσε-τσε, άρχισαν να τσιρίζουν εν χορώ: «μαμά να το κακό πουλί που πήρε το μπαμπά!». Βλέπετε, τα «καλά πουλιά», όπως οι πελαργοί, φέρνουν τα παιδιά στη ζωή, αλλά τα «κακά», όπως της χούντας, τους στερούν αυτούς που τα έφεραν στον κόσμο. Οι μαμάδες, με φανερό καμάρι για τις «γνώσεις» των παιδιών τους περί τα αρπακτικά, προσπαθούσαν τάχα να τα ημερώσουν τρυφερά: «μην ενοχλείτε, πουλάκια μου, τον κόσμο»,  δηλ. τους ανθρωποφύλακες ή τυχόν οπαδούς της «εθνοσωτηρίου»  που επέβαιναν στο πλοίο.

Τώρα, τριανταοχτώ χρόνια από τότε που ψόφησε το «πουλί της χούντας», αναγεννάται, όχι «εκ της τέφρας» του, όπως ο μυθικός φοίνικας, αλλά από τα πολιτικά και ηθικά αποκαΐδια των μνημονιακής κοπής εθνοσωτήρων του τρικομματισμού. Αιδώς Αργείοι!

http://ecoleft.wordpress.com