Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Γιατί ο ρατσισμός δεν είναι «άποψη»


Του Γιάννη Γιανουλόπουλου
Απίστευτο κι όμως αληθινό. Όπως τουλάχιστον προκύπτει από κάποιες πρώτες αντιδράσεις στο διαδίκτυο και κάποιες μάλλον ακατανόητες, στην καλύτερη περίπτωση, «επιφυλάξεις» χρειάζεται να επιχειρηματολογεί κανείς για τα προφανή και τα αυτονόητα. Για το τι είναι, δηλαδή, και τι δεν είναι άποψη. Είναι βέβαια εντελώς άλλο θέμα, υπαρκτό οπωσδήποτε, η συζήτηση για συγκεκριμένες διατυπώσεις και επιμέρους διατάξεις του νόμου.


Καμία απόφαση δεν μας δεσμεύει, αν δεν την εγκρίνει η ανοιχτή συνέλευση της συνοικίας μας ή τού χωριού μας. Πανέμορφα. Άλλος μπορεί να προπαγανδίζει υπέρ μιας ριζικής αλλαγής που θα προβλέπει την κατάργηση -και τυπικά- των πολυέξοδων εκλογών και των εξ αυτών προερχομένων κυβερνήσεων, ώστε να διοικούν απευθείας οι τράπεζες, οι επιχειρηματίες, τα κανάλια και οι «αγορές» γενικώς. Πολύ ενδιαφέρον. Ένας γείτονάς μου, χρόνια τώρα, υποστηρίζει ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Ένας άλλος, αστειευόμενος νομίζω, χωρίς όμως να είμαι σίγουρος, πιστεύει ότι η πηγή όλων των δεινών τού σύγχρονου κόσμου (στον οποίο, ως γαλαντόμος, όπως αυτοπροσδιορίζεται, συμπεριλαμβάνει και την Ελλάδα) είναι η καθολική ψηφοφορία.

Δικαίωμα ψήφου θα πρέπει να έχουν μόνο οι απόφοιτοι Πανεπιστημίου, άντε και όσοι διαδίδουν πως έχουν πτυχίο, προσθέτει, διότι ξέχασα να αναφέρω εδώ ότι είναι και καλός άνθρωπος, και μου δήλωσε πως δεν θα ήθελε να στερήσει το δικαίωμα αυτό από τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής του νεοφιλελευθερισμού. Στο ζήτημα όμως του ποιοι θα μπορούν να εκλέγονται είναι ανένδοτος: Διδακτορικό και δύο δημοσιεύσεις σε έγκυρα επιστημονικά περιοδικά. Υπάρχουν, για να συνεχίσουμε τα παραδείγματα, θαυμαστές τού καθεστώτος της Βόρειας Κορέας -δικαίωμά τους- και άλλοι που πιστεύουν μετά πάθους στη μοναρχία -επίσης δικαίωμά τους- διότι, ενώ τα κόμματα εξυπηρετούν επί μέρους συμφέροντα, η «υπεράνω κομμάτων» βασιλική οικογένεια προσωποποιεί, κατ' αυτούς, και εκφράζει το σύνολο του έθνους.

Όλα τα παραπάνω, και πάρα πολλά άλλα φυσικά, συνιστούν απόψεις. Οι απόψεις δεν είναι αθώες. Ούτε χωρίς συνέπειες, τόσο για τους πιστούς τους όσο και για τους άλλους, ακόμα και για τους -κατά τη γνώμη τους- ουδέτερους. Γι' αυτές, όχι απλώς τσακώνονται οι άνθρωποι, αλλά φτάνουν μέχρι και να σκοτώνονται, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Από αρχαιοτάτων χρόνων, που λένε. Οι απόψεις, όμως, έχουν (τουλάχιστον) δύο θεμελιώδη χαρακτηριστικά: Το πρώτο είναι πως δεν υπάρχουν μέχρι κάποιος ή κάποιοι να τις εκφράσουν. Δεν είναι δυνατόν, δηλαδή, κοιτάζοντας τους συνεπιβάτες μας στο τρόλεϊ να γνωρίζουμε ποιος/α έχει την άλφα ή τη βήτα άποψη και να... τοποθετηθούμε αναλόγως.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό των απόψεων είναι ότι μπορούν να αλλάζουν. Όχι υποχρεωτικά, ούτε κατά κανόνα, αλλά αλλάζουν. Όλοι σχεδόν γνωρίζουν τέτοια παραδείγματα στον οικογενειακό ή τον ευρύτερο κύκλο τους. Πάρα πολλοί δε από τον χώρο των «επωνύμων» -κατά το κοινώς και κακώς λεγόμενο- ήταν εκείνοι που άλλαξαν άποψη, κοσμοθεωρία, κόμμα ή παράταξη, τόσο στο πρόσφατο όσο και στο απώτερο παρελθόν. Όχι μόνο στην Ελλάδα, εννοείται.

Η εγγενώς εγκληματική φύση του ναζισμού και του βιολογικού ρατσισμού στον οποίο εδράζεται -αυτό ακριβώς είναι το στοιχείο που τον διαφοροποιεί και τον καθιστά περίπτωση μοναδική σε σχέση με άλλους -ισμούς- έγκειται στο γεγονός ότι στοχοποιεί άτομα και πληθυσμιακές ομάδες προς εξόντωση (κάθε μορφής εξόντωση, μέχρι «τελικής λύσεως», αναλόγως με το τι «τους παίρνει» να κάνουν σε κάθε ιστορική συγκυρία), με βάση το χρώμα του δέρματος, τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ή την καταγωγή τους, χωρίς να χρειάζεται τα άτομα αυτά να ανοίξουν το στόμα τους για να εκφράσουν την οποιαδήποτε άποψη. Ενοχοποιούνται και καταδικάζονται συλλήβδην για δεδομένα βιολογικά, που δεν αλλάζουν. Εάν αυτό είναι... άποψη που πρέπει να προστατεύεται από την αρχή της ελευθερίας του λόγου, ας μας δώσει επειγόντως, όποιος το νομίζει, τον ορισμό της κτηνωδίας.

Ούτε η λέξη «κτήνη» για τους ηγέτες του ναζισμού είναι πρωτότυπη για όσους έχουν διαβάσει τα δημοσιευμένα πρακτικά της δίκης της Νυρεμβέργης (χωρίς να χρειαστεί να μελετήσουν τους πολύ πιο αναλυτικούς αρχειακούς φακέλλους), ούτε η επιχειρηματολογία στην οποία, πολύ συνοπτικά, αναφερθήκαμε. Σε αυτήν στηρίχτηκε, σε σημαντικό βαθμό, η απόφαση του 1946. Ο λεγόμενος δυτικός κόσμος δεν αρνήθηκε ποτέ, expressis verbis, την -προφανή άλλωστε- λογική αυτής της επιχειρηματολογίας.

Οι ανάγκες όμως του Ψυχρού Πολέμου οδήγησαν στην επιλογή να «αφεθεί στην ησυχία του» το σκεπτικό της κοινής απόφασης της Νυρεμβέργης και να προβληθεί στον δημόσιο λόγο των χωρών του «ελευθέρου κόσμου» η νέα θεωρία περί «δύο άκρων», «μαύρου και κόκκινου φασισμού», «δεξιάς και αριστερής βίας» κ.ο.κ. Με συστηματικό τρόπο και χωρίς κανένα ρίσκο. Διότι, παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς της σοβιετικής προπαγάνδας (κυρίως μετά το 1948-49), που κανένας δεν πίστευε, και πολύ καλά έκανε, ο κατά καθολικό τρόπο ενοχοποιημένος τότε ναζισμός δεν αντιπροσώπευε πλέον κανενός είδους πολιτική απειλή.

Δεν ήταν εστία πυρκαγιάς που είχε μεν αντιμετωπισθεί, αλλά θα μπορούσε ενδεχομένως να αναφλεγεί και να ξαναζήσει ο κόσμος τον εφιάλτη καθεστώτων όπως εκείνο του Χίτλερ [του Χίτλερ, για τον οποίον ο Κασιδιάρης φρονεί (συνέντευξη, μαζί με τον Παναγιώταρο, που μπορεί να μην του φαίνεται, αλλά έχει 2.500 βιβλία!, στον Ν. Ευαγγελάτο του ΣΚΑΪ, στις 10.5.2012) ότι είναι «ιστορικό πρόσωπο που ΘΑ κριθεί εν καιρώ από την ιστορία. Δεν έχει κριθεί ακόμα από την Ιστορία»]. Τότε λοιπόν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες στρατολογούσαν, ως καλοδεχούμενα στελέχη τους, ακόμα και πολύ γνωστούς συνεργάτες των ναζί σε κατεχόμενες από τον Άξονα χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, με την παροιμιώδη, έκτοτε, ατάκα, σε αποχαρακτηρισμένο έγγραφο της CIA, «Any bastard, as long as he is anti-communist»: Ας έρθει ο κάθε μπάσταρδος, φτάνει να είναι αντικομμουνιστής. Όλα αυτά, ωστόσο, είναι μια άλλη ιστορία.

Πηγή: Αυγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου